یک خسته دلشکسته عاشق بی سر پناه.... عاشقم !

یک عاشق دیوانه سر به هوا

.....

تا کی باید کنج اتاق خلوت دلم بنشینم

و با قلم و کاغذ درد دل کنم؟...

تا کی باید دلم را به فرداها خوش کنم

و پیش خود بگویم آری فردا وقت رسیدن است!

تا کی باید در سرزمین عشاق سر به زیر باشم و

چشمهای خیسم را از دیگران پنهانکنم؟

تا کی باید بگویم که عاشقم ، ولی یک عاشق تنها ،

عاشقی که معشوقش در کنارش نیست!

تا کی باید به انتظارت زیر باران بنشینم

و همراه با آسمان بنالم و ببارم....

و تا کی باید با دستهای خالی

با آغوش سرد ، با دلی خالی از آرزو و امید ،

با چشمانی خیس و شاکی زندگی کنم؟

آری تا کی باید تنها صدای مهربان تو را بشنوم

ولی در کنار تو نباشم عزیزم!

تاکی؟

...